توسعه به مثابه بازی ‌زبانی (با رویکردی بر توسعه ‌ژاپنی)

توسعه، امری ­زبانی، کنش (های) معطوف به توسعه نیز نوعی بازی­ زبانی با صوری متکثر است. زبان، جوهرۀ فرهنگ و "زبان­مادری" جوهرۀ انسانیت (انسان ­بودن) انسان است. با چنین پتانسیلی که مطالعات تجربی دیرینه­شناختی، انسانشناسی ­زیستی، زبانشناسی و جامعه­شناسی مؤیدی برآن است؛ هر امر انسانی، با بنیادی زبانی، امری زبانی است. خارج از زبان، برای انسان، حیاتی انسانی قابل تصور نیست. این نوشتار، از منظر جامعه­شناسی پست­مدرن و با تأسی از هایدگر، که گفت: "زبان، خانه هستی است"؛ زبان را خانه ­توسعه، زبان ­مادری را روح و جان آن می­داند. توسعه و توسعه­ نیافتگی ذاتی زبانی خاص نیست. هر زبانی، شکلی از بازی (های) توسعه را بالقوه در نهاد خود دارد که؛ فعلیت­یابی آن رهین شیوه و نحوۀ بودنی است که فرهنگ (بازی­های ­درون ­زبانی، ­میان ­زبانی) خانۀ هستی ­بخش آن خواهد بود. این نحوه بودن، الزاماً غربی و مدرن نبوده؛ و توسعه نیز، الزاماً مدرنیزاسیون نیست. دراین میان امنیت و آزادی نهادینه شده، ضرورتی ساختاری است؛ که توسعه نیز سرانجام پیشامد بازیگری"تصادف" خواهد بود. با این چارچوب و عناصر نظری­کلیاتی از توسعه ­ژاپن در "زبانخانه­ ژاپنی" (شیوه­ بودن ­انسان­ ژاپنی)، بررسی شده؛ با استناداتی به ویژگی­های معرفتی زبان­ و سیاق­ زیست­ ژاپنی و نیز با یافته­هائی از بازی­های ­زبانی دو شرکت پیشرو توسعه ­ژاپنی(سونی و هوندا)؛ به عناصری مقدماتی ولی بس مهم، از بازی­های درون­ و میان­ زبانی دخیل در هویت توسعه ­ژاپنی به مثابۀ گفتمان بدیعی از "بهبودیافتگی" رسیده است. در فرآیند پژوهش، همخوانی یافته­هائی از مؤلفه­های زبانی توسعه به سیاق ژاپنی، با مؤلفه­های زبانی پست­مدرنیته، و نظریه ماکس ­وبر حدس زده شد؛ که در تستی مقدماتی، به نتایجی مثبت انجامید. به استناد روایت­هائی ­خرد از توسعه، در بخشی از شرکت­های ­ژاپنی، پژوهش حاضر به طرحی درآمدوار از بازی­های ­زبانی توسعه ­ژاپنی، هم­چون سبک و سیاقی بدیع در امر توسعه رسید؛ طراحی و اجرای حلقه­های دیگری از پژوهش دراین حوزه، تصویری واقع ­نماتر از بازی­های­ زبانی توسعه ­ژاپنی را بازتاب خواهد داد.